به وقت زندگی

ماگ رو پر از قهوه میکنم و آماده ملاقات با خود می شوم. خودم رو روی صندلی کوچک تراس جا میدم و خیره میشوم به گل قشنگم که گلهای قرمز و ریزش باز شده و بقیه غنچه هایش در شرف باز شدن هستند. این یکی از دوست داشتنی ترین داراییهای من در این زندگی زمینی است. نوشیدنی ام را با ملودی گوشنواز پرنده ها می نوشم و بعد از آن چانه ام را به دستهایم تکیه می دهدم و چشم می دوزم به درخت های گردو توی حیاط همسایه. درختهای گردو برای من پر از خاطره و عشق اند.  سبز اردیبهشتی یکی از جلا دهنده های روانم را با نگاه می بلعم و گوش می کنم، صدای جیک جیک گنحشگکانِ بی دغدغه را. به خودم که می آیم صداهای درونم را می شنوم که آرزوی عشق ، نور و خیر دارد برای همه و اسم هایی که یکی یکی در ذهنم مرور می شوند؛ حتی اسم آن آدمهایی که بدترین نقش ها را در زندگی من و خانواده ام ایفا کرده اند. استاد می گوید: "من  و تو ندارد، همه ما یکی هستیم چون  پروردگار از روح خودش در ما دمیده. انسانهای بد زندگی شما، تنها روح های الهی هستند که در جهت ارتقا شما، یک نقش بد در زندگی تان بازی می کنند. هرگاه نتوانستید برای کسی خیر بخواهید به یاد بیاورید که در جسم او رو الهی وجود دارد و برای روح الهی اش طلب خیر و عشق داشته باشید." و همین توصیه کمکم می کند که بتوانم برای بدترین آدمهای زندگی ام عم طلب خیر کنم.

به شش روز گذشته فکر می کنم و افکاری که در سرم گذشت. به لحظه هایی که از اعماق قلبم آرزوی نبودن، داشتم و آرامش عمیق این لحظه. ایمان دارم تمام این حالِ خوش به دلیل سپاس‌گزاریهایم در بدترین حالِ ممکن است. آن زمان که در مقابل اعتراضها و گلایه های ذهن، تمام تلاشم را کردم که نعمت هایم را به یاد بیاورم.

غ‌زل‌واره:

+ دو روز قبل که بعد از چهار روز تحمل، از شدت فشارِ روبرو شدن با یکی از بزرگترین ترس های زندگی‌ام و به طبع چند ترس دیگر در راستای اون و شوک و بد حالیهای بعدش یه پهنای صورت اشک می ریختم و چشمای قرمز و ورم کرده ام رو توی آینه دستشویی موقع شستن دستمال تمیزکاری نگاه میکردم، تصورش رو هم نمی کردم که 24 ساعت بعدش چقدر آروم میشم و قبل از 48 ساعت خوشبخت ترین آدم روی زمین باشم. 

+ حالا که من روبراه شدم، مهمانها رفتند

+ اینقدر تحمل این 6 روز برایم سخت بود که 12 روز زودتر پریود شدم. :)) چقدر خوب که تموم شد.

+ استاد میگه وقتی قراره ارتقا مدار پیدا کنید مورد آزمون قرار میگیرید و من در عرض 20 روز دو تا آزمون دادم. فکر میکنم موفق بیرون اومدم

جمعه ۶ عصر

در تراس رو باز میکنم و بعد از تمام شدن قهوه، مراقبه قطع لینک رو انجام میدم. له، خسته و کم خواب به خاطر برگشتمون، روی تخت ولو میشم و فایل جلسه ۲۹ خودسازی رو گوش میدم. تن آرامی انجام میدم و سعی میکنم بخوابم اما بی فایدست. ذهنم میره سمت مهمونیِ امروزِ تولدِ پسرِ جاری و فضای مجلسی و رسمی مهمونی و آدمایی که خیلی دلم میخواست بعد از مدتها ببینمشون ولی باید امروز برمیگشتیم و الان از فرط خستگی حتی نمیتونم آرزو کنم ای کاش میتونستم توی مهمونی حضور داشته باشم‌ اگرچه دو هفته گذشته واقعا ناراحت بودم 

به قدری دلم مهمونی میخواست که مهم نبود میزبانش کی باشه. بعد از بد رفتاریهای پارسال، شاید حس من به جاری دیگه هیچوقت مثل قبل نشه. کما اینکه نسرین میگفت من اگر مثل شما اینجا زندگی نمیکردم حتی اگر هم میتونستم بمونم هم نمیموندم و تو مهمونی شرکت نمیکردم. البته که اگر کسی من رو هم اینقدر اذیت میکرد و بدخواهم بود، دیگه دلم نمیخواست ریختشو ببینم چه برسه تو مهمونیش شرکت کنم. ولی اگر رابطمون مثل قبل بود فکر کنم مهمونی رو میذاشت پنجشنبه که ما هم حضور داشته باشیم :|

یکشنبه ۱۰:۴۰ شب

همچتان کم خوابم. شکر خدا ماهک قصه نخونده بیهوش شد. دو روز قشنگی داشتم. ولی چند وقتیه خواهرک چنان انرژی خوار شده که وقتی باهاش تماس میگیرم همون لحظه اول پیسسسس. به مامان که میگم میگه مجبور نیستی تماس بگیری باهاش. دقیقا هم فکر خودم اما هر بار به امید بهتر بودن زنگ میزنم اما به دلیل فشار کاری و مالی زیاد که به خاطر خرید خونه متحمل شده نمیتونه نرمال باشه.

با این وجود همچنان دو روز قشنگی داشتم چون موفق شدم به یکی از حساسیتهام غلبه کنم. برای خودم یک پاکن آبی رنگی رنگی جایزه خریدم و عاشقشم‌. برای خودسازی دارم به جاهای خوبی میرسم :)

تناقض خنده داریه که آخر سفر دلت بخواد بری خونه ولی نه شهر محل سکونتت

برای اولین بار توی نقطه ای از زندگی قرار گرفتم که دلم نمی خواد برم خونه

دوست دارم زندگیمون همین جا باشه

من تازه دو هفته است فهمیدم که تمام تنهاییهای بیش از حدم رو فرافکنی میکنم روی چیزایی که واقعا بی اهمیت ترینند و موقع ملاقات خانواده هامون و بودن توی جمع، بعد از چند روز این فرافکنی ها به شدت کم میشن.

دلم میخواد بمونم