وسط کارها و شلوغیای خونه تکونی با رفتن دخترک و باباش برای تفریح، پنجره اتاق رو باز میکنم و از شدت کمردرد ولو میشم رو تخت که توی خلوتم چند کلمه بنویسم. یک نگاهی به پست قبل می اندازم و با خودم فکر میکنم چی باعث شده که من راجع به آدمها نظر بدم در حالی که خیلی هم اهل نظر دادن در مورد آدمها نیستم، خصوصا که این مقوله بسیار گسترده است و من نه علمش رو دارم و نه تخصصش رو. پس همین جا نظرم رو در مورد تفاوت پوشش و درونیات آدمها در مناطق شمال شهر در مقایسه با کرج نقض می کنم :)))).
در فاصله شروع پاراگراف بالا تا تمام شدنش؛ دقیقا به همین سرعت هوای آفتابی تبدیل شد به یک هوای کیپ تا کیپ ابری و باد بهاریش تبدیل شد به باد سردی که وادارم میکنه پنجره رو ببندم و این دقیقا شبیه نوسانات درونیِ من هست توی بعضی روزها که احساساتم در کسری از ثانیه تغییر میکنه. فقط امیدوارم تا برگشتن ماهک و همسر بارون شروع نشه تا فسقلک بتونه یه تفریحی بکنه. اگرچه که با پایان جمله قبل صدای قطره های درشت بارون به گوش میرسه. دقیقا یک بارون بهاری. درشت و سریع.
با بدترین حال روحی ناشی از پریود دیروز به زور خودمو کشوندم تا آرایشگاه و ناخنامو ترمیم کردم چون همسر میگفت زودتر بریم ترکستان ولی حالا دقیقا روزایی که توی برنامه ما بود که بریم برفیه و نمیشه بریم و من باید ناخنامو فریز کنم بلند نشه :)))
با اینکه خواهره میگه مدل خوبی انتخاب کردی ولی من حس خاصی ندارم فقط چون میخواستم پرستو کارم رو انجام بده ناچار بودم زودتر برم. احتمالا وضع روانم نرمال بشه حسم خوب باشه :))
به شدت منتظرم از این کارا فارغ بشم و برم سراغ جمع بندی دستاوردهای ۱۴۰۰ و مطالبی که خوندم، سمینار، فستیوال و دوره هایی که شرکت کردم و به جز دوره ای که با ایمان هست و ترمیک برگزار میشه فعلا دوره جدیدی شرکت نکنم و تمرکزم رو بزارم روی مرور و به کارگیری آنچه آموختم. خصوصا در حیطه تمرکز.
دلم بیخیالی میخواد. فراغ بال. یک جنگل. سکوت. صدای جویبار و نسیم بهار. حتی شده یک روز.
گاهی آرزو میکنم ترکستان زندگی میکردیم و من جمعه ها همراه گروه پدر همسر می رفتم کوهنوردی.
- جمعه ۲۰ اسفند ۰۰
