زمان گذشت و درد زایل شد
میگویم و میخندم
اما اندوه همچنان، کم و زیاد پا برجاست
این اندوه مدتیست که با من است و به گمانم با شنیده ها و دیده های این مدت جانًِ تازه گرفته و چنان است که اگر در کمال آرامش و خوشی چند نُت غمگین در گوشم نواخته شود غم چونان حدت می گیرد که گویی هم اکنون عزیزترینی مرا ترک گفته و بارِ غمِ جان کاه فراق، بر دوش من چنان سنگینی می کند که کمرم را خم کرده است
می گویم: " ظاهرن دچار اندوه فلسفی شدم"
می گوید: "من آنقدر بدهی و قسط دارم که فرصت فکر کردن به این چیزها را ندارم"
و به گمانم همه ما گاهی بی آنکه بدانیم، رنج خود را چنان بزرگ و طاقت فرساتر از رنج دیگران می‌شماریم که بدون اینکه بدانیم رنج دیگران را در ذهن و کلاممان به سُخره میگیریم. چرا که از درونِ او بی‌خبریم
غ ز ل واره:
سبک نوشتار: جوگیریاتِ ارباب حلقه ای
- جمعه ۲۸ مهر ۰۲
