"آدمهای بدِ زندگی شما، دیتاهای معیوب و بدیهای درونِ شما رو حمل میکنند و این حمل بدیها اصلا کار آسونی نیست. باید ازشون ممنون باشید که دیتاهای معیوبِ درونتون رو به شما نشون میدن تا شما بتونی پاکشون کنی"
چقدر درک این مطلب برای من سختِ. چقدر حالا که با فوت ممد خیلی از خاطراتی که دفنشون کرده بودم بالا اومده، بیشتر سختی شو احساس میکنم. دلم میخواد به نقطه ای برسم که نسبت به بدترین آدمهای زندگیم، در صفر باشم. کاملا بی تفاوت بدون اینکه دیدنشون هیچ برانگیختگی منفی یا هر حس دیگه ای رو ایجاد کنه. درست مثل دیدن غریبه هایی که از کنارم رد میشن
قبلا از چی می نوشتم که الان مدتهاست چیزی برای گفتن ندارم؟
آهان یک مطلبی هم توی این جریان پیش اومده که واقعا درک نمیکنم پوشش و ظاهر آدما چه ربطی به دیگران داره؟
لی لی زنگ زده میگه: " داداش ممد و زنش چرا اینطوری لباس پوشیده بودن؟ لباس رنگی و کت سفید و .." چند روز بعد زنگ زده و تو حرفاش میگه: "ف (زن ممد) که ناخناش دراز و لاک زده. موهاشم که همیشه شرابی و یک لگ براق و مانتوی کوتاه اومده خاکسپاری و ..."
و من دهنم باز مونده از این نظری که شنیدم. با خودم میگم ف منتظر این روزا نبوده. اون منتظر بوده که عمل موفقیت آمیز باشه و برای رفت و آمدهای بعد از عمل مرتب باشه. متاسفانه عمل فقط انداز باز کردن شکم و بستنش بوده و قطع امید پزشک. حالا لابد این انتظار داشته ف تو اون احوال بد میرفت آرایشگاه که موهاشو سیاه کنه و لاکشو ریمو کنه؟ واقعا چرا فکر بعضیا اینقدر کوتاهه؟
چه اشکالی داره کسی که عزادارِ در مرتب ترین حالت خودش باشه؟ اصلا نمیتونم درک کنم وقتی ما انتظار داریم کسی به پوششمون ایراد نگیره چرا خودمون با پوشش بقیه کار داریم. این یک مسئله کاملا شخصیه. چه بسا اگر از شروع زندگی انسان روی کره زمین شکل حجاب کاملا برعکس بود دقیقا امروز همون عرف بود. اینها قوانین ننوشته جامعه هست در حالیکه ما باید ارتقا پیدا کنیم و اجازه بدیم هرکس به روش دلخواه خودش بپوشه و زندگی کنه
- سه شنبه ۲۳ اسفند ۰۱