به وقت زندگی

بعد از تمام کردن کتاب "یازده دقیقه" پائولو کوئیلو؛ ده روز قبل؛ امروز و در عرض سه روز کتاب "جادوی عزت نفس" رو تمام کردم. خیلی دوست داشتم روانشناسی عزت نفس رو بخونم اما تو هیچکدوم از کتابخوانها موجود نبود. با این حال حس خوبی برای من داشت. کمک کرد بعضی از دلایل عدم عزت نفس در درونم رو بشناسم و بعضی راهکارهای ایجاد عزت نفس رو

از امشب "عزت نفس به زبان ساده" رو از طاقچه بی نهایت شروع میکنم و فردا هم کتاب منتخب گروه از بین "سه شنبه ها با موری" که قبلا خوندم و دوست دارم بخونم ش اونم تو این روزای قرنطینه که گاهی بد از مرگ می ترسم و کتاب "تنهایی پر هیاهو" که من بهش رای دادم چون دوست داشتم یک کتاب جدید هم بخونم. جالبه که رقابت تنگاتنگی دارن و اغلب ٥٠/٥٠ بود تا الان که سه شنبه ها با موری در صدره

فارکس رو دست و پا شکسته پیش میبرم ولی هنوز مفاهیم برام گنگه. خصوصا که جفت ارز هستش و من در شروع کار یک مقاومتی دارم که تا کنی تسلط به موضوع پیدا نکنم مقاومتم نمی شکنه. از طرفی کار با تالار شیشه ای خیلی راحت تره و مفاهیم قابل درک تر بود موقع شروعش و خوب شش سال از اون روزها گذشته و مسلمه که باید هم الان برام راحت باشه.

چقدر خوبه که اینجا راحتم. هنوز تصمیم نگرفتم به کسی آدرس بدم. نه برای پنهان کاری. محض اطمینان از موندنم در اینجا و بعد آدرس دادن. البته که علاقه ای به اعلام عمومی ندارم چون دوست ندارم یولشکی خونده شدن ها رو و رمزی نوشتن رو هم دوست ندارم. احتمالا به تعداد خیلی کمی خودم آدرس بدم. بقیه به خودشون بستگی داره که من تصمیم بگیرم بهشون آدرس بدم یا نه. البته که اگر همه اون آدم ها هم بیان اینجا هیچ اشکالی نداره ولی یک وقتایی حس میکردم بقیه از نوشته های من به نظرشون میومد قصد پز دادن دارم در خالیکه من فقط از دغدغه هام می نویسم و خاطره هام. حالا اینکه چیو چقدر خریدم رو گاهی شاید محض ثبت شدن بنویسم یا از کارهایی که کردیم و البته که من یک زندگی معمولی دارم با یک خانواده کوچولوی معمولی که برای رشد خودمون سخت در تلاشیم.

باید ذهنم رو جمع کنم و از ماه جانک شیرینم بنویسم

امروز دوباره دپرس و بهم ریخته بودم از عصر. از فکر اینکه کرونا تا کی  ما رو مجبور میکنه تو خونه بمونیم؟ اگرچه که من از بردن حامی تو خونه به شدت راضی ام و حالم رو بهتر میکنه بودنش ولی دلم نمیخواد با ترس زندگی کنم.