این زندگی تازه و آرام
اگر مثل روزهای قبل، از غروب، دردِ رنجی که آزارم میده غود نکنه، امروز خیلی بهترم. اصلا از صبح خوب بودم. رنج هست. ناراحتیش هست اما آدم موجودِ عجیبیِ. بعد از سوگواری برای اونچه که از دست رفته می بینه، کم کم آروم میگیره و دوباره از نو شروع می کنه.
قلبم بدجور شکسته
و هر روز که میگذره اینو بیشتر از روز قبل حسش می کنم
زمان گذشت و درد زایل شد
میگویم و میخندم
اما اندوه همچنان، کم و زیاد پا برجاست
این اندوه مدتیست که با من است و به گمانم با شنیده ها و دیده های این مدت جانًِ تازه گرفته و چنان است که اگر در کمال آرامش و خوشی چند نُت غمگین در گوشم نواخته شود غم چونان حدت می گیرد که گویی هم اکنون عزیزترینی مرا ترک گفته و بارِ غمِ جان کاه فراق، بر دوش من چنان سنگینی می کند که کمرم را خم کرده است
در این لحظه در نقطه ای از درد جسمی و رنج روانی قرار دارم
که اگر اجازه انتخاب داشتم
نیستی را برمیگزیدم
اگرچه که این انتخاب، انتخابی از شدت ضعف و استیصال است
دردِ زیاد توانم را زائل کرده و واقعیت تلخی که روی سرم آوار شده ناتوان ترینم کرده
متاسفم که نتوانستم واقعیت قلبم را به تو بنمایانم
و امروز اینقدر تلخ و گزنده شنیدمت
کاش همین حالا درد به پایان برسد و توانم را باز یابم. آنگاه جور دیگری زندگی کنم چونانکه از نظر تو تظاهر به نظر نرسد و گشاده و مردانه به استقبال قلبم بیایی
سرم درد میکند
حوصله ندارم
تازه همه چیز را مطابق آسایش و راحتی ام سر و سامان داده ان
دلم نمیخواهد کسی خلوتم را بهم بزند
اما باز هم قرار است خلوتم بهم بخورد
و من انگار هرگز با این موضوع کنار نیامدم
امیدوارم روزی نرسد که حسرت این روزها را بخورم
و همچنان پرم از انتظار....
پنجره را باز میکنم. طعم مطبوع هوای باران زده با چاشنی سبزه و گل را می بلعم و میخزم روی تخت و پتوی نرم گل برحسته کالباسی را تا گردن می کشم روی تنم. دلم می خواهد طاق باز بخوابم اما از دلدرد پاهایم را توی شکمم جمع میکنم و ته مانده شکلات را در دهانم مزه مزه میکنم. دلم میخواهد بخوابم و بدون درد بیدار شوم. کلی کار عقب افتاده دارم اما حرف روانشناسم در سرم میچرخد:"روزهای پریود به خودت زیاد سخت نگیر".
اوف به اون روزایی که پریود ناز میکنه و رسما شروع نشده. گوه میزنه به حال جسم و روانت
نه حوصله داری کار کنی
نه خوابت میاد
نه حال داری بری بیرون
نه خوردنی خاصی دلت میخواد
نه حوصله بازی داری
نه دلت میخواد تکون بخوری
کلا دلت هیچی نمیخواد و تو یه برزخ مسخره ای گیر کردی
کتاب؟ حوصله تو سر میبره
موزیک؟ هیچ کدوم نمی چسبه
خونه؟ بهم ریخته ترینه
کار؟ زورترین مسئله دنیاست
حرف زدن؟ ...
تلاشمو میکنم که حداکثر ۱۲ از خونه بزنم بیرون که توی ترافیک مدرسه های اطراف گیر نیفتم.