پُرم از تعریف کردنی
دلم یک بزم زنانه میخواهد و
بساط آش رشته و عصرانه
از خیسیِ مایعی که از بینی ام خارج شد بیدار شدم. از اتاق بیرون میرم. وقتی خیسی بینی رو با دستمال کاغذی خشک میکنم چشمم به دستمال میفته. دستمال خونیِ. تعجب کردم. ساعت ۳:۳۰ نیمه شبِ و این یعنی دو ساعت هم نخوابیدم. از دستشویی که خارج میشم، چشمم به شلوغی خونه میفته و با اعتراض به خودم و وضع خونه می خزم روی تخت.
بیدار که میشم یک جمله توی سرم میچرخه : "بزرگترین سرمایه گذاری، سرمایه گذاری روی خود است". خودم و چند سال گذشته را مرور می کنم. با خودم فکر میکنم: "توی سه سال گذشته من بخش اعظم پولم رو خرج همین سرمایه گذاری روی خودم کردم پس چرا الان و امروز احساس میکنم هیچ چیزی برای عرضه به خودم ندارم؟ چرا انگار که دوباره رسیدم اولِ خط؟"
حوصله هیچی ندارم. خصوصا خودمو. تنها کار مفیدم شستن برگای مو هستش که روز قبل تو تفریحمون با همسر چیدیم و پختن ناهار. خونه تمیزه اما دریغ از یک ذره نظم. حتی حوصله جمع و جور کردن ظرفا هم نیست.
نمیتونم تو نقطه صفر قرار بگیرم و بی تفاوت باشم ولی با این وجود جملات پاکسازی رو زیر لب تکرار میکنم. کم کم رو به شب میره و من رنجم سبک میشه و از شدت بار منفی درونم کم میشه.
بعد از مدتها سنتور را کوک میکنم و نیم ساعتی میزنم. ماهک غش غش میخندد. از پشت سنتور که بلند میشوم چشمم می افتد به ملوان زبل و تازه میفهمم دلیل قهقه های ماهک را. میگه مامان اینو ببین هر یک دقیقه یک بلایی سرش میاد. اینقدر کارتونش رو دوست داشته که حاضر نمیشه بخوابه. من ایستاده مشغول خشک کردن برگها میشم و کار من که تمام میشه ملوان زبل هم تمام میشه.
ماهک می خوابه و من دوباره به آرامش برگشتم. بعد از چند روزمدیتیشن "اراده" میکنم و دل آرام میخزم زیر پتو و خنکای شبهای ماه تولدم را نفس میکشم
- چهارشنبه ۱۷ خرداد ۰۲
